‘Mijn partner is heel betrokken bij mijn zwangerschap,’ begint Femke Hilverda, projectleider van het onderzoek ‘Empowerment van jonge mannen in hun rol als vader bij een onbedoelde zwangerschap’. ‘Wat in de eerste plaats natuurlijk vooral fijn is, maar ik merk daardoor ook hoe belangrijk dat überhaupt is. Het maakt voor mij duidelijk hoe er in de zorg in het algemeen wel wat meer aandacht voor de aanstaande vader mag zijn, of de zwangerschap nu wel of niet gepland is. Want toen ik samen met Erasmus-collega Violet Petit-Steeghs de subsidieoproep las, viel ons meteen die kennislacune op. De onderzoeken over onbedoelde zwangerschappen en kwetsbaar jong ouderschap richten zich met name op de (aanstaande) moeders. Maar voor die eerste cruciale 1000 dagen van het kindje, is een betrokken vader ook belangrijk, was onze gedachte.’

Hoe betrek je mannen?

De focus op mannen bleek ook vanuit de praktijk een welkome opzet. ‘Zo begrepen we van verloskundigen dat ze graag de mannen erbij willen betrekken, maar niet goed weten hoe,’ vervolgt Femke. ‘Dat sterkte ons in het idee dat we een zinnige onderzoeksvraag hadden en daarom besloten samen de projectaanvraag te doen. Violet heeft veel ervaring met patient empowerment en mijn achtergrond in de psychologie en risico-communicatie bleek een passende combinatie voor ons onderzoek te zijn.’

Vergeten vaders

Femke: ‘Om te onderzoeken hoe we de mannen beter kunnen betrekken, vragen we zorgverleners hoe zij denken over jong vaderschap, hoe ze mannen betrekken en wat zij denken dat jonge vaders nodig hebben. Dat laatste vroegen we ook aan een groep (aanstaande) jonge vaders. Een opvallend gegeven is dat veel mannen die ongepland jong vader worden, zelf geen of een problematische band met hun vader hebben. Maar ook het gebrek aan interesse vanuit hun directe omgeving hoe zij als aanstaande vader de zwangerschap en deze grote levensgebeurtenis ervaren, is opvallend te noemen. Sommigen gaven aan dat tijdens het interview in het kader van het onderzoek voor het eerst aan hen gevraagd werd wat ze er eigenlijk van vonden. De aandacht gaat toch vooral naar de moeder, de vader wordt nogal eens vergeten…’

Ruimte voor verbetering

‘Zelf ervaar ik ook dat de aanstaande vader nog wel eens over het hoofd wordt gezien,’ lacht Femke. ‘Dan hebben we een controle en wordt er alleen met mij gepraat. Of vinden ze het gek dat ik aangeef dat ze mijn vriend mogen bellen met een uitslag. Dus er is nog wel wat ruimte voor verbetering in de geboortezorg. Want juist mannen uit kwetsbare groepen die onverwacht jong vader worden, kunnen passende ondersteuning gebruiken. Zij kijken soms al met de nodige argwaan richting zorgverleners, vanwege vervelende ervaringen in de (jeugd)zorg. Als zij dan gedurende de zwangerschap in hun beleving opnieuw bevestigd worden dat ze er niet toe doen, is het alleen maar lastiger de aanstaande vaders te betrekken. Ik hoop kortom ontzettend dat ons onderzoek zorgverleners praktische handvatten kan bieden waardoor de ondersteuning voor jonge aanstaande vaders verbetert. Dat zij zich gesterkt voelen in hun rol als vader. Want daar profiteert niet alleen de man zelf van, maar ook moeder en baby!’

Ik geef het stokje door aan…

Femke: ‘Graag geef ik het stokje door aan Hilde van Keulen. Haar project gaat over de doorontwikkeling van het lesprogramma Lang Leve de Liefde, seksuele voorlichting voor leerlingen met psychiatrische en/of ernstige gedragsproblemen in het voortgezet speciaal onderwijs. Waar ik met betrekking tot haar project benieuwd naar ben, is hoe je kwetsbare leerlingen in een dergelijk onderzoek betrekt. Een vragenlijst is vast niet de manier, dus moet je misschien andere creatieve manieren verzinnen. Hoe doet Hilde dat?’

Lees hier het interview met Hilde van Keulen

Bekijk hier de volledige interviewserie

Neem contact op met Femke